Behawioryzm radykalny

Radykalny behawioryzm – filozofia nauki o ludzkim zachowaniu wywodząca się z pozytywizmu, funkcjonalizmu i pragmatyzmu^[1], fundament analizy zachowania. W odróżnieniu od behawioryzmu metodologicznego, który kładł nacisk na empiryczne badanie zachowania, jak i procesów psychicznych (definiowanych poprzez obiektywnie mierzalne wskaźniki), behawioryzm radykalny postuluje jednolity charakter zachowań prywatnych i publicznych^[2]. Zgodnie z tą tezą zachowanie stanowi jedyny obszar badań radykalnego behawioryzmu. Ponadto bazuje on na obserwacji, opisie i teoriach, które wywodzone są za pomocą wnioskowania indukcyjnego^[3]. Jego twórcą był Burrhus F. Skinner.

Nauka o zachowaniu oraz czynnikach środowiskowych na nie wpływających, która opiera się na filozofii radykalnego behawioryzmu to analiza zachowania. Natomiast tworzenie interwencji kształtujących lub zmieniających społecznie istotne zachowania oraz eksperymentalne weryfikowanie ich skuteczności oparte na badaniach analizy zachowania nazywa się stosowaną analizą zachowania^[4].